Onderweg naar Foz do Iguacu Part II

Wanneer we wakker worden is de piloot aan een ellenlange uitleg bezig. We verstaan er niets van, meestal is de info op het vliegtuig ook in Engels maar deze keer niet. We voelen dat we aan het dalen zijn en veronderstellen dat de landing naar Foz do Iguaçu is ingezet. Maar niets is minder waar, wanneer ik kijk hoe laat het is blijkt het al drie uur 's ochtends, terwijl we iets na enen hadden moeten landen en even later komt een vriendelijke stewardess ons dan toch uitleg geven. Wegens het slechte weer is de luchthaven in Foz do Iguaçu gesloten en daarom zijn we onderweg naar Sao Paulo... We vloeken - in stilte, om de jongens niet ongerust te maken.

In Sao Paulo aangekomen, het is intussen al halfvier, proberen we meer te weten te komen. Er wordt pas een nieuwe poging gedaan om Foz do Iguaçu te bereiken om halftien 's morgens. We kunnen naar een hotel in de stad, op een uur van de luchthaven, maar moeten opnieuw in de luchthaven zijn om 8u. Een snelle rekensom leert dat we in het beste geval amper drie uur zouden kunnen slapen, dus we besluiten om de rest van de nacht in de luchthaven door te brengen. Nu geven we ook de jongens wat uitleg (het is het eerste jaar dat we merken dat ook Louis wat achtergrond nodig heeft en niet zomaar meer overal heen mee wil worden gesleept) en verrassend genoeg vinden ze het wel OK. Hoewel ze elkaar net als andere broers af en toe in de haren vliegen geven ze in dergelijke situaties meestal geen kik. 

Eerst moeten we onze bagage ophalen en opnieuw inchecken. In de ellenlange rij geraken we aan de praat met een Braziliaans koppel dat zeer goed Engels spreekt en de rest van de trip waar nodig onze tolk zal zijn. We krijgen een voucher voor luchthavenontbijt, die geldt in hetzelfde restaurant voor het hele vliegtuig, dus ook daar is het aanschuiven.
We besluiten dat de kinderen en ik gaan proberen te slapen, terwijl Dirk 'waakt'. Zo redden we toch  nog enkele uren slaap, al liggen de luchthavenzeteltjes niet bijzonder comfortabel.

Rond halfnegen gaan we naar de gate en niet veel later zitten we in een bus die ons naar het vliegtuig rijdt. Alleen, eens daar blijven de deuren van de bus gesloten en na een tiental minuten rijden we opnieuw terug. Sightseeing op de luchthaven, het is eens wat anders. Aan de gate moeten we opnieuw de bus uit en onze tijdelijke tolken leggen uit dat de luchthaven van Foz opnieuw gesloten is en het vliegtuig zolang dat duurt niet vertrekt.

We zijn echt supermoe, net als onze medereizigers. Rondom ons zitten, staan en liggen vermoeide mensen, velen net als wij met kinderen. Wanneer we een volgende poging doen en eindelijk op het vliegtuig zitten blijkt tot overmaat van ramp passagier Maria huppeldepup (zo blijft ze nog dagen in de herinnering van de jongens) te ontbreken en kunnen we niet vertrekken voor haar bagage van het vliegtuig is gehaald. Dat duurt zolang dat de vlucht zijn vertrekslot kwijt is gespeeld en dus is het alweer wachten, tot we anderhalf uur te laat dan toch kunnen vertrekken. We  maken dankbaar gebruik van de tijd in de lucht om wat te slapen, en iets na de middag, met twaalf uur vertraging zijn we eindelijk in Foz do Iguaçu!

Vandaag was ingepland als rustdag om de drukke Pantanal trip en de geplande late aankomst in Foz te verwerken maar van rusten is er op deze manier niet veel in huis gekomen.
We hebben een hotel geboekt niet ver van de luchthaven (ah ja, handig wanneer we in het midden van de nacht zouden toekomen) en vlakbij de Braziliaanse zijde van de beroemde watervallen. Met een taxi zijn we op vijf minuten in het San Juan Eco hotel. In de driepersoonskamer die we hebben geboekt wordt deze keer geen extra bed geplaatst, dus dat wordt puzzelen vanavond.

We zijn uitgehongerd en eten een late lunch in het hotel. Het energiepeil van de jongens blijft verrassend hoog, en ze overhalen ons om een bezoekje te brengen aan het vogelpark niet ver van van het hotel vandaan. We nemen een taxi, voor minder dan een derde van de prijs dan het vervoer dat het hotel ons bood, en zijn op enkele minuten aan het park. Het is één van de grootste in zijn soort ter wereld, maar tipt niet aan de real stuff die we net hebben gezien in de Pantanal. Tenminste, volgens ons niet, voor Louis en Emiel maakt het allemaal niet veel uit. Integendeel, ze vinden het fantastisch om zo dicht bij de tucans te kunnen komen (Louis had bijna een oor minder) en wanneer Emiel een veer van een blauwe ara vindt is het feest compleet.

We besluiten de bus terug te nemen. Dat blijkt zeer eenvoudig te zijn en kost ons de helft van een taxirit.
Terug in het hotel zijn we toe aan een douche en dan is alle energie echt op. We gaan heel vroeg slapen, maar helaas krijgt onze pechdag (ook al hebben we dat eigenlijk niet echt zo aangevoeld) nog een vervolg. Na een uurtje wordt Louis opnieuw wakker met oorpijn, hij brult het uit. Al dat vliegen, de vermoeidheid en de kou/regen in de Pantanal eisen waarschijnlijk hun tol. Het is te laat voor een dokter, maar met de hulp van pijnstillers krijgen we hem na een eeuwigheid dan toch rustig. We starten ineens ook een van thuis mee gebrachte antibioticakuur, we moeten immers binnen enkele dagen opnieuw het vliegtuig op en tegen dan zou de pijn absoluut weg moeten zijn.