Van de bergen naar de zee

Het is tijd om afscheid te nemen van de Chapada Diamantina en de pousada en dat doen we met een beetje spijt... Maar eens onderweg is dat gauw vergeten, want nieuwe avonturen liggen voor ons!
We hebben opnieuw een stevige rit in het vooruitzicht, 450 km naar Itacimirim nabij Praia do Forte ten Noorden van Salvador. Onderweg is er genoeg te zien om ons niet te vervelen. Hoewel het zondag is zijn er opnieuw veel vrachtwagens onderweg. De meeste hebben twee aanhangwagens, en achteraan staat de lengte vermeld. We zien wagens tot 30 meter lang... (helaas was er vandaag iets mis met het datakaartje van ons fototoestel dus geen foto's als bewijs).
In't begin is de weg erg slecht en is het slalommen om de putten heen. Ons tempo ligt laag. Wanneer we stoppen om te tanken zien we vrachtwagenchauffeurs bier drinken, terwijl het nog niet eens middag is. Er zijn er ook die zonder schoenen aan achter het stuur zitten.

We zijn blij wanneer we de tweevaksbaan bereiken en het rijden wat gemakkelijker wordt. Ook al is dit een soort autosnelweg, het is wel uitkijken voor voetgangers, fietsers en paarden met karren.
We lunchen op een parking tussen de vrachtwagens. Onze auto lijkt nog kleiner tussen al die reuzen rondom ons.

We rijden langs Salvador en nemen de Estrada do Coco richting Noorden. Een uurtje voorbij Salvador komen we aan in Itacimirim, een klein kustplaatsje net voor het bekendere en toeristischere Praia do Forte. 
Pousada Praia das Ondas, onze volgende verblijfplaats, is snel gevonden. Het blijkt alweer een pareltje, met challetjes in een grote tuin met twee zwembaden en dat vlakbij de zee. De man aan de receptie kan ons wel niet vertellen welke challet de onze is... De zoon van iemand die in de keuken werkt is deze ochtend gestorven en het voltallige personeel, inclusief de Nederlandse Ger en zijn vrouw Maria (de eigenaars), zijn naar de begrafenis. Gelukkig moeten we niet lang wachten voor Ger weer terug is en ons onze kamer toont. We hebben naast een kamer waar we met vier slapen ook een keukentje en bovendien een terras met hangmat, en dat net aan het zwembad.
Lang duurt het dan ook niet voor we allemaal in het water liggen, en dat houden we vol tot het donker wordt.

In het weekend is deze streek een vakantiebestemming voor Salvadorianen die de stad ontvluchten en dat is duidelijk te zien. We eten ter plekke en we zijn niet alleen... Daarom duurt het erg lang voor we de bestelde en lekkere Moqueca met vis en garnalen voor ons hebben staan. Louis haalt het einde van de maaltijd niet maar we zijn zo bij ons huisje. Met het gebeuk van de golven op de achtergrond sla ik in de hangmat aan het bloggen. Op een locatie als deze komt het helemaal goed met enkele dagen nietsdoen!