cachoeira Fumaça

Zowel in de reisburootjes in Lençois als in onze pousada wordt ons afgeraden om de trektocht naar de top van de cachoeira Fumaça te doen. Gevaarlijk is het niet, maar het is een stevige wandeling, een uur klimmen, nog eens een dik uur plat tot aan de waterval en dan weer terug. In totaal 13km. Met relatief kleine kinderen geen aanrader vinden ze, maar ook gisteren werd ons aangeraden om zeker een gids te nemen. Goed dat we dat niet deden want het was echt niet nodig.

Toch twijfelen we, Emiel houdt van stappen, maar bij Louis varieert dat nogal. Uiteindelijk hakken we de knoop door, en zo vertrekken we richting de hoogste waterval van Brazilië. Het is een eindje rijden. In  Palmeiras maken we kennis met omgekeerde verkeersdrempels, lees, putten die doelbewust zijn gemaakt in de weg om het verkeer te vertragen. Aan het busstation rijdt een bus voor onze ogen achteruit tegen een muur, de chauffeurs lachen zich een breuk maar gestopt wordt er niet. Voorbij Palmeiras wordt de weg een gravel road, en dat voor nog een zeventiental kilometer. We worden door elkaar geschud maar op de achterbank horen we enkel commentaar over blauwe trollen en gouden ridders (leve de Ipads). We rijden langs de Morrão, een indrukwekkende tafelberg en weten zo dat we bijna in Capão, waar de wandeling start, zijn.

We zijn er pas tegen halftwaalf, iets te laat door het getwijfel deze ochtend. Het ziet er naar uit dat we vanavond niet voor het donker terug in de pousada zullen zijn. Maar dat zijn zorgen voor later en na een appelpauze gaan we richting start van de wandeling. We regelen vandaag wel, ter plekke, een gids en kunnen aansluiten bij een Braziliaans viertal en gids Guga. 

Louis start luid protesterend. We vrezen dat de rest van het gezelschap onze aanwezigheid niet appreciëert... Maar wanneer Louis plots beseft dat hij eigenlijk beter kan stappen dan twee van de Brazilianen keert zijn stemming volledig om en sprint hij naar Emiel. Onze twee heren stappen de hele klim aan kop en we moeten telkens wachten op de rest van de groep. We zijn opgelucht en hebben het liever zo dan omgekeerd.
Het is een beetje bewolkt, maar dat vinden we tijdens de tocht bergop niet echt erg. Een uur later beginnen we aan het vlakke stuk en alhoewel dit volgens onze reisgidsen één van de droogste delen van Brazilië is staat het pad hier en daar onder water. Om droge voeten te houden springen we van de ene steen naar de andere. Voor Louis lukt dat nog net niet, dus af en toe wordt hij een stukje gedragen en daar geniet hij echt van.
Halverwege het vlakke stuk staat er echter zoveel water dat er niets anders op zit dan de schoenen uit te doen en door het water te waden naar de overkant. Bij Emiel komt het water tot boven de knieën, Louis zou zo goed als kopje onder gaan dus ik draag hem tot we weer op het droge staan.
De rest van het traject stapt hij wel helemaal zelf, we steken een riviertje over en wandelen enkele minuten op onze blote voeten (zo cool volgens de jongens, hoe vuiler ze zich mogen maken hoe liever ze het hebben) en zo staan we binnen de kortste keren aan de top van de waterval. Hij valt ongeveer 400 meter naar beneden en wordt smokey (fumaça) waterval genoemd omdat het water vernevelt voor het beneden is en lijkt op rook. Om de waterval en de 400 meter diepe canyon goed te kunnen zien moeten we plat op onze buik over een klif kijken terwijl we aan onze voeten vastgehouden worden door Guga... niet voor watjes!

We eten onze meegebrachte broodjes op en hebben een lunch with a view. Emiel en Louis zijn de enige kinderen aan de top en krijgen bewonderende commentaren. We zijn trots op onze kerels!
Ondertussen begint de man in ons Braziliaans gezelschap aan zijn zoveelste biertje, en is duidelijk niet supernuchter meer. We zijn benieuwd hoe dat gaat aflopen, en de jongens geven nogal wat commentaar. Gelukkig verstaat niemand ons Nederlands en geeft het allemaal niet. Eén van de dames spreekt wel Frans, en vertaalt Guga's uitleg wanneer we er echt niets van begrijpen.

We lopen nog langs een ander uitkijkpunt en vatten de terugtocht aan. We moeten nog meer wachten op de rest van de groep, en zo geraken we in gesprek met een man met een tattoo in de vorm van Afrika op het been. Het continent is ingekleurd met de Zuidafrikaanse vlag en dat valt de jongens op. We vertellen dat we vorig jaar in Zuid-Afrika zijn geweest, en we blijken zelfs in het stadje waar hij woont te zijn geweest. Hij zegt dat hij later deze week naar huis gaat, van het ene paradijs naar het andere en dat kunnen we enkel beamen...

We dalen af en genieten ondertussen van de zon die ondegaat in de vallei (van wolken is al een tijdje geen sprake meer). Ons tempo ligt alweer hoger dan dat van de rest van de groep en de jongens maken er een spelletje van om Guga (die nog hoger op de berg is) te roepen, waarop die dan weer terug roept. Zo weten ze hoe ver de rest nog is want ze willen absoluut zeker eerst beneden zijn. Wanneer we Guga achter ons naar beneden horen lopen zetten ook Emiel en Louis het op een lopen. Het gaat behoorlijk steil naar beneden en beiden vallen ze zeker een keer op handen en kniëen maar ze geven niet op en komen als eersten over de eindstreep. Ze zijn oprecht blij, alles samen hebben we 5,5 uur gedaan over de tocht, lunch inbegrepen!

We gaan naar de auto en rijden terug naar Lençois. Al gauw is het donker, en we zien een hemel vol sterren boven ons. Het is lastig rijden over het gravel weggetje, maar het voordeel is wel dat er weinig verkeer rijdt.
Eenmaal op de grote weg blijft Dirk achter een vrachtwagen rijden. Die begrijpt er niets van en wijst er ons meerdere malen op dat we kunnen inhalen maar het lijkt ons veiliger om dat niet te doen. Het is zo donker en op die manier zijn we beschermd tegen mogelijk inhalend verkeer dat van de andere kant zou komen. Het dodelijk busongeval, dat we 10 jaar geleden hadden op de donkere Panamericana in Peru, is weer even in onze gedachten...

De opluchting is groot wanneer we eindelijk de lichtjes van Lençois zien opduiken in de donkere nacht. We maken Louis wakker voor pizza op een terras op het centrale plein. Het is zaterdagavond en het is druk op het plein. Aan de tafel naast ons is een groep mannen iets aan het vieren en dat gaat gepaard met veel bier. Het is hier de gewoonte om de lege flessen onder de tafel te zetten en daar staat al een hele bak lege flessen van 600ml. Wij laten het uitgaan aan anderen over en rijden pousadawaards!