Pelé en suikerbrood

24 juli 2015 - Rio de Janeiro, Brazilië

Het is prettig om opnieuw in Rio te zijn, dat vinden de jongens ook. Ze zijn vroeg wakker en staan te springen om de stad in te gaan. Maar eerst ontbijten we nog een laatste keer op z'n Braziliaans. Emiel en ik zijn gek op de pãos de queijo, kleine gebakken deegbolletjes met binnenin smeuïge kaas. Thuis gaan we zeker op zoek naar het recept.

Van zodra er beslist was dat we naar Brazilië en Rio zouden gaan staat een bezoek aan het Maracanã, één van de grootste en bekendste voetbalstadions ter wereld, hoog op het programma van Louis en Emiel. Dat onze Rode Duivels er het afgelopen WK hebben gespeeld maak het extra indrukwekkend. 
We nemen de metro, die hebben we nog niet gehad deze vakantie. We stappen over in Botafogo, en twaalf haltes verder stappen we uit vlakbij het stadion. Naar het schijnt komen er zo'n 7000 bezoekers per dag in het stadion, en vandaag zijn wij daarbij.

We mogen ineens naar de vijfde verdieping, en hebben vanop de perstribune een zicht op het hele stadion. Er kunnen 80.000 toeschouwers binnen (in het verleden ooit 180.000) en het is de thuisbasis van de vier grootste clubs van Rio. Hier een voetbalmatch bijwonen moet super zijn.

We dalen verdieping per verdieping af en lopen langs de spelerstunnel tot aan de rand van het plein. Daar mogen de jongens op doel trappen, zelf keepen, en zich even echte voetballers voelen.
Binnen lopen we nog door een klein museum. De jongens leren Braziliaanse voetbalhelden als Zico en Pelé kennen. We krijgen van iedereen die er werkt de vraag van waar we zijn en wanneer ze horen dat we Belgen zijn gaan de duimen omhoog en klinkt er 'Yes, Hazard'.

We overleggen aan wat we onze laatste uren Rio (en bij uitbreiding Brazilië) gaan spenderen, en besluiten naar de Pão de Açúcar (de suikerbroodberg) te gaan. We nemen opnieuw de metro en stappen uit in Botafogo, de dichtsbijzijnde halte. Hoewel we de berg al zien liggen blijkt hij verder weg dan we hadden verwacht. Maar na een Burger King hamburger en met prima wandelweer (boven 30°C) zijn ook Emiel en Louis gemotiveerd om een eindje te stappen.

De Pão de Açúcar is alweer een symbool van Rio, en één van de zeven granieten bergen die in de Atlantische Oceaan oprijzen in de buurt van Rio. De kabelbaan gaat in twee etappes, eerst naar de Morro da Urca van een goeie 200 meter hoog, en dan naar de Pão Açúcar van bijna 400 meter hoog. Het weer is helder en we hebben alweer een mooi zicht op de stad.

We zien rotsklimmers boven komen en kleine aapjes (die van de Rio film maar dan zonder paperclip) springen van boom tot boom. Het is erg druk op de morros, en we hebben slechts enkele uren over voor onze vlucht naar huis vertrekt. We houden het dus bij een blitsbezoek. 

We houden een taxi aan om terug te gaan naar ons hotel, en de jongens zijn onmiddellijk dikke vrienden met de chauffeur. We vragen om ons bij Ipanema beach af te zetten, voor een laatste blik op de zee, het strand en de boulevard. Het is vrijdagavond, mooi weer en het is superdruk. Dit is leuk, en ook wij gaan nog even het strand op.

Opnieuw in het hotel trekken we nog naar de dakverdieping, want het zwembad daar moet nog worden uitgeprobeerd. De jongens hebben nog bergen energie. We zien de zon ondergaan achter de bergen en dan is het echt tijd om ons klaar te maken.

De 'witte' taxi's staken, en het hotel heeft een minibus geregeld om ons naar de luchthaven te brengen. Het verkeer zit helemaal in de knoop, en we doen er dubbel zo lang over dan gisteren. Tijdens de rit zien nog een laatste keer het verlichte Christusbeeld en dan zit onze vakantie er helemaal op! 

Foto’s