Nat, natter, natst!

Wanneer om zeven uur de wekker gaat, zijn de twee kleine Lefèvres met geen stokken uit bed te krijgen. Maar dat moet, want vandaag staat de Argentijnse kant van de watervallen op ons programma en om halfnegen worden we opgepikt. We bekeken gisteren of we met het openbaar vervoer zouden kunnen gaan, maar dan zouden we zowel heen als terug vijf bussen moeten nemen (omdat we zowel aan de Braziliaanse als Argentijnse grens uit de bus zouden moeten voor grensformaliteiten). Dat is van het goede teveel, en daarom kiezen we voor georganiseerd vervoer.

Op deze manier gaat het supervlot, we stappen in het minibusje, geven onze paspoorten aan de chauffeur en hij regelt alles voor ons. Aan de Braziliaanse grens is het rustig maar aan de Argentijnse kant is een rijstrook voorbehouden voor (min)bussen met toeristen, en daar staat een behoorlijk lange rij. Onze chauffeur wringt zich naar voor en zo zijn we voor we het weten een nieuwe stempel in onze paspoorten rijker. We rijden door het eerste deel van het park, in tegenstelling tot in Brazilië is dat niet helemaal autovrij en daar zijn veel dieren het slachtoffer van.

Aan de kassa wordt één van de verschillen duidelijk tussen Brazilianen en Argentijnen... Terwijl in Brazilië netjes rijen worden gevormd bij het aanschuiven aan bijvoorbeeld de kassa of om op de bus te geraken, staat iedereen hier op een hoopje en is het ellebogen gebruiken om de eerste te zijn. De inkom betalen we cash in Argentijnse peso's, die we sinds gisteren op zak hebben.

We starten met het upper circuit, een pad van 650 meter, dat langs de bovenkant van de watervallen loopt. Op sommige plaatsen staan we aan de top van een waterval en zien we water net onder ons naar beneden vallen. We staan hier gedurende de hele toer dichtbij het water en voelen het op ons spatten. Al kan dat ook door de regen zijn want vandaag is nog eens een regenachtige dag. We zien een waterval met de naam Eva, en dan moeten er natuurlijk foto's worden genomen om aan onze Eva te laten zien... 
Wanneer we aan het einde van het pad genieten van het uitzicht zeg ik tegen de jongens dat ze er van moeten profiteren want dat ze zo'n watervallen maar één keer in hun leven gaan zien... zegt Louis 'niet waar mama, dit is de tweede keer dat ik zo'n watervallen zie, gisteren toch ook'. Emiel zegt dan weer dat hij nog een herkansing krijgt wanneer hij later de Victoria falls gaat bekijken.

Het is opnieuw druk, er zijn ook veel groepen die de watervallen bezoeken. Dirk en de jongens ontdekken nog een verschil tussen Brazilianen en Argentijnen, ze vinden de Argentijnse vrouwen mooier... Het lijkt ook of er in Argentinië meer buitenlandse toeristen zijn dan in Brazilie.
We wandelen voor de middag nog het lower circuit, van zo'n 1700 meter lang, dat aan de voet van de watervallen loopt. 

Over de middag eten we broodjes in één van de restaurants in het park. Het bestellen is één groot misverstand, hoewel we ons in het Spaans sprekende Argentinië beter zouden moeten kunnen behelpen. Niet dus, we eindigen om een onbekende reden met veel te veel flessen water (water is de rode draad op deze dag, watervallen, regen en water in flessen) en een hoop Argentijnse peso's waar we de rest van onze reis niets meer mee kunnen doen...

We hebben het Garganta del diablo pad op aanraden van onze chauffeur als laatste gehouden. Het is het indrukwekkendste en veel anderen doen dit als eerste. 's Morgens kan het hier dus drukker zijn. Dat klopt, er staat duidelijk minder volk aan te schuiven voor het treintje dat ons naar het begin de loopbrug van 2.2 kilometer lang brengt. 
Eerst gaan de loopbruggen over de brede en rustig stromende Iguaçu rivier. De nieuwe paden zijn zo aangelegd dat wanneer het waterpijl stijgt, het loopvlak loskomt van de betonnen pijlers. Op die manier gaan de bruggen niet stuk, en kunnen ze wanneer het waterpijl weer zakt ze eenvoudig opnieuw worden aangelegd. Hier en daar zien we delen van de oude houten wandelpaden. Ze zijn compleet verwoest en geven een idee van de kracht van het water....

Na een kilometer komen we aan bij de Gargante del diablo. Hier stroomt de rivier een gat van meer dan 80 meter diep in. Dit is echt indrukwekkend en Louis blijft op veilige afstand van de reling. Er is water overal, het giet ondertussen ook en in een mum van tijd zijn we nat tot op ons ondergoed... Dit maakt de terug tocht minder prettig, bovendien moeten we nog een hele tijd op het treintje terug wachten. Maar wat zijn we blij dat we dit hebben gezien!

Perfect op tijd zijn we terug bij de uitgang waar onze chauffeur ons opwacht. We rijden langs de Argentijnse grenspost waar opnieuw rijen auto's staan aan te schuiven en wij gelukkig voorrang hebben. Het georganiseerde vervoer is zijn geld dubbel en dik waard! Ook zijn er een pak Brazilianen die van een vrijdagavond uit in Argentinie willen genieten, want ook in die richting is het wachten geblazen.

Verder gaat het over de brug over de rivier in niemandsland. Die heeft aan de ene zijde de kleuren van de Argentijnse vlag op de reling, en aan de andere zijde de Braziliaanse kleuren. Zo weten we meteen wanneer we terug in Brazilië zijn.

Terug in het hotel doet vooral een warme douche deugd!