Kokosvoetbal

De wekker gaat al om vijf uur, snel kleden we ons aan en gooien we de nog kletsnatte spullen in de reistassen. Het is nog donker en de maan is te zien tussen enkel wolken door. Dat doet ons hopen dat de luchthaven open is en vertrekken wel zal lukken. Voor het heerlijke ontbijtbuffet is het jammer genoeg nog te vroeg. De bestelde taxi staat ons op te wachten en 10 minuten later zijn we op de luchthaven.

Ondanks het vroege uur is er al heel wat bedrijvigheid, niet enkel wij hebben een vroege vlucht. Er is nog tijd voor een luchthavenontbijt voor we het vliegtuig op kunnen, en dan brengt een vlucht van zo'n twee uur ons naar Brazilia, de hoofdstad van Brazilië. We blijven er niet, we kunnen onmiddellijk boarden voor de aansluitende vlucht en zo staan we nog voor de middag in Salvador de Bahia, de Braziliaans-Afrikaanse stad. We zouden opgepikt worden op de luchthaven door een door de pousada geregelde taxi, maar die blijkt er niet te zijn. We regelen dus zelf vervoer en krijgen achteraf het verschil in prijs netjes terug betaald.

Het is even rijden naar Pousada Estrela do Mar, een pousada in Portugese stijl met slechts enkele kamers en veel groen, in de Barra wijk. Na enkele grotere hotels zijn we toe aan een wat meer persoonlijke aanpak... De eigenaar Sean, een Ier of een Brit, heet ons welkom. We hebben de familie kamer, met twee slaapkamers (daarom door Louis ons appartement genoemd) en een klein balkon met uitzicht op het binnenplaatsje. Er is geen zwembad, maar de pousada ligt op enkele tientallen meters van het strand en de zee, 'de dijk' en de vuurtoren (Farol de Barra). Het is zaterdag vandaag, er is veel volk op de been en naast het plein voor de vuurtoren en de Avenida Oceanica (de dijk dus) is ook de straat van onze pousada autovrij. Bovendien bedraagt de temperatuur dubbel zoveel als toen we deze ochtend in Foz vertrokken en schijnt de zon tien keer zo hard, en zo kan onze dag helemaal niet meer stuk. 

We gaan meteen op verkenning, en lunchen op een terrasje met uitzicht op de zee. Eten bestellen loopt wat moeizaam en we vragen ons af de communicatie hier moeilijker zal verlopen... We eindigen met enkel frietjes en een lekkere salade met vis maar dat volstaat voor nu. Terwijl wij in het zonnetje zitten leven de jongens zich uit op de autovrije dijk. Ze voetballen met een achtergebleven kokosnoot en lopen de duiven achterna.
Opvallend is dat er overal politie staat, het lijkt er over maar misschien is het hier net daarom zo vreedzaam. 

We gaan terug richting pousada, kopen het hoogstnodige in het winkeltje op de hoek van onze straat en gaan gauw onze zwemspullen ophalen. Het plezier kan niet op bij Emiel en Louis, na Rio eindelijk weer strand binnen wandelafstand! Terwijl Dirk en ik toekijken spelen ze eindeloos in de golven, dat worden ze nooit beu. Op het strand is het een komen en gaan van verkopers van drankjes, allerhande snacks van nootjes tot kaas op een stokje die ter plekke wordt geroosterd op een meegebracht vuurtje, en handgemaakte sieraden. Ze spreken ons vrolijk  aan maar opdringerig zijn ze nooit. 
We blijven op het strand tot de zon achter de hoogbouw is verdwenen en er enkel nog schaduw is. We slenteren richting vuurtoren en het plein ervoor ziet ondertussen zwart van het volk. Families, koppels, groepjes vrienden, ... zitten klaar om te genieten van de zonsondergang boven zee. Wij sluiten aan en hebben spijt dat we het fototoestel niet mee hebben. We hopen dan maar op een herkansing morgen.

We gaan zand en zee afspoelen in de pousada en trekken opnieuw de straat op voor avondeten. Emiel en Louis houden het bij een soort pizza en spaghetti, Dirk en ik wagen ons aan moqueca de peixe, een visgerecht en de specialiteit van de Bahia streek. Moqueca wordt in een aardewerken kom bereid, met kokosmelk en een bepaald soort olie en smaakt ons in elk geval prima.

Tevreden gaan we slapen want Salvador bevalt ons tot nu heel hard!