Fazenda Sao Francisco

We logeren zoals gezegd op een operationele ranch. Het domein is 15000 hectare groot, en er wordt vee geteeld en rijst verbouwd. Op het grasplein voor ons huisje lopen emu's, een tapir en in de lucht stikt het van de ara's en parkieten. We zijn de enige niet-Brazilianen die hier logeren en mixen met de andere gasten is door de taalbarriere vrijwel onmogelijk. Wel raken we aan de praat met een oudere dame wiens vader van Drogenbos naar Brazilië verhuisde, en met een Braziliaans trouwde. Zijzelf is dus half Belgisch en half Braziliaans. Ze zegt dat ze zich nog de Vlaams liedjes herinnert die haar vader voor haar zong maar wanneer ze er eentje zingt verstaan we eigenlijk niets. Terwijl wij zeggen dat we het herkennen trekken de jongens gekke gezichten, dus tot daar onze poging om beleefd te zijn.

We maken kennis met de ontbijt Brazilian style... Veel fruit, amper brood en een groot assortiment zoetigheden. Geen spek voor onze bek, de jongens houden het deze dagen bij cornflakes. 

Na het ontbijt stappen we opnieuw in de safarijeep, voor een tochtje bij daglicht deze keer. Alle activiteiten worden begeleid in het Portugees, en wij hebben een gids die alles voor ons vertaalt in het Engels. Beetje overbodig zo blijkt, want ik versta best wel veel van de Portugese uitleg. We zien deze keer geen jaguar, die zijn 's nachts actiever, maar wel de ondertussen bekende capibara's, ooievaars en andere vogels, kaaimannen en herten. Extra'tjes vandaag zijn een uilenfamilie, tamandua's en een vos. We maken ook een korte wandeling door de jungle, en die levert Emiel en mij een hoop muggenbeten op, ondanks lange mouwen en lange broeken. Het regent dan wel niet meer, superwarm is het niet. We laten ons vertellen dat dit een paar dagen per maand het geval is, wanneer de wind vanuit Patagonië komt. Zolang het niet regent maakt het voor dieren spotten niet veel uit, dus we klagen niet.

Emiel en Louis hebben er in elk geval niet veel last van, en nemen na de middag een duik in het zwembad. Dirk en ik zijn al blij dat we in het zonnetje kunnen toekijken. Tijdens de spelletjes tafelvoetbal na het zwemmen krijgen we gezelschap van een groene papegaai (met wie die mee doet is niet duidelijk bij geel tegen rood). We nemen ook een kijkje in het so called museum, waar vooral een heleboel schedels te bekijken zijn. Die van de jaguar en een gigantische krokodil uit de Amazone maken indruk.

Daarna is het tijd voor een boot trip. We vinden het zicht op de rivier de Miranda echt mooi, en al is dat al een hele tijd geleden, we vinden niet dat er veel verschil is met hoe het Amazonegebied in Peru er uit zag vanop het water. Toch wil ook Emiel ooit daar een keer heen, en dat kunnen we enkel toejuichen :). Of het met zijn ouders zal zijn weet hij niet, maar zijn broer mag in elk geval mee.
We onderbreken het varen om te vissen, en het duurt niet lang of Emiel haalt een piranha boven... Stoer gaan de jongens met de vis (het visje) op de foto. Echt ecologisch is het niet, de vissen worden nadien gebruikt om te laten zien hoe havikken en reigers jagen op eten, en om kaaimannen te lokken. 

We gaan terug naar de ranch, en enkele spelletjes UNO en memory later is het tijd voor een Pantanal style BBQ, met kampvuur en al. Er wordt gedanst en gezongen door de cowboys die werken op de ranch (maar niet door ons), zo is Emiel helemaal klaar voor chirokamp binnen enkele weken. Honderden muggenbeten later keren we in het donker met een al slapende Louis terug naar ons huisje.