Cristo Redentor

We zijn alweer voor zessen wakker (Louis toch, en dan moet de rest van ons wel snel volgen) maar dat is niet slecht want we willen de Cristo Redentor graag eens van dichtbij bekijken en zo zijn we de mogelijke drukte misschien voor. Wanneer ik aan de receptie vraag of we gemakkelijk met de bus kunnen krijg ik te horen dat dat kan, maar dat tickets een dag op voorhand moeten worden gekocht en dat we best een toer boeken via het hotel wanneer we vandaag nog willen gaan... We besluiten eerst even via een Riotur kiosk te passeren, en dat blijkt een goed idee want daar wordt ons verteld dat het geen probleem is om ter plekke ticketjes te kopen (al kan het wel zijn dat we even moeten wachten voor we het treintje naar boven kunnen nemen).

We nemen bus 583 aan de bushalte net voor ons hotel. Er rijden gigantisch veel bussen in Rio maar als je weet waar naar toe is de bus nemen een fluitje van een cent... Hoe het zit met de veiligheid op de bussen is onduidelijk, wij hebben in elk geval geen klagen. Niet enkel op de bus, maar overal waar we tot nu toe zijn geweest blijken de inwoners van Rio zeer vriendelijk. Ik mag met Louis altijd zitten op de bus, wanneer we op ons plan kijken worden we onmiddellijk aangesproken en verder geholpen, de jongens krijgen continue een duim omhoog van mannelijke voorbijgangers, terwijl ze door de blonde haren worden gestreken door de vrouwen. Verder redden we het met Engels en Spaans tot onze verbazing zeer goed, benieuwd wat dat zal geven voor de rest van onze reis!

We worden precies voor het treinstation Cosme Velho, waar het treintje naar boven vertrekt, afgezet en we kunnen tickets kopen voor het eerstvolgende. Niks file dus... We rijden door Parque Nacional da Tijuca, het grootste stedelijke natuurpark ter wereld en zien al mooie panorama's van de stad en de heuvels.

Na 20 minuten zijn we boven en kunnen we de trappen op naar het 30 meter hoge beeld. Alweer een hoogtepunt, ook voor de jongens. Het is drummen voor de klassieke foto voor het beeld, voor veel Brazilianen is dit bezoek een één keer in hun leven moment (voor ons hoogst waarschijnlijk ook). Het is vandaag wat bewolkt aan de Noordkant van het beeld al is het Maracana stadium prima te zien, aan de Zuidkant is het uitzicht fantastisch...

Het is tijd voor een appelmoment, aan de voet van het beeld (niet slecht vergeleken met op de speelplaats op school of in de koffiecorner op het werk) voor we opnieuw naar beneden gaan. Daar spelen de jongens op een speelpleintje met wat speeltuigen en drinken wij een pintje op een bankje. Als dit geen vakantie is...

We laten Louis en Emiel kiezen tussen een voetbalstadion bezoek of het strand en ze kiezen voor het laatste dus we nemen de bus terug naar Copacabana. Na onze ondertussen gebruikelijke stop in de supermarkt voor lunch trekken we naar het strand. De zon schijnt wat minder fel dan eergisteren en dat vinden we niet slecht, zo kan er wat langer gespeeld worden.

Emiel wil na het spelen in de golven en het forten bouwen graag voetballen en haalt zijn beste Engels boven om op zijn eentje een bal te gaan lenen bij de sportende Brazilianse buren. We spelen op het tweede deel van het strand waar permanente sport terreinen zijn aangelegd. We halen het maximum uit onze voorlopig laatste dag Rio en we blijven tot het begint te schemeren.