Caipirinha op Copacabana

Na een halve dag school voor de jongens brengt tante Hilde ons naar de luchthaven. We zijn vroeg, en we verdrijven de tijd met naar aankomende en vertrekkende vliegtuigen kijken, spelletjes UNO en het eten van de eerste sandwichkes.
Hoewel de jongens al ervaren vliegtuig reizigers zijn heeft het vooruitzicht om opnieuw te vliegen op voorhand voor veel stress gezorgd. Na het Germanwings incident wou vooral Emiel graag met de auto op vakantie dus het was een beetje afwachten wat het vliegen zou geven. Maar gelukkig levert de vlucht van een uurtje naar Duitsland geen problemen op, tegen het einde van de vlucht zijn de zorgen vergeten en wordt er door beide heren zelfs al zeer stoer gedaan. Bij het afstappen mogen we even de cockpit in en nu wil Emiel zelfs piloot worden, van een ommezwaai gesproken!

We hebben in Frankfurt drie uur tussen beide vluchten, tijd genoeg om te eten en rustig naar de gate te gaan. Daar staat een recente Boeing 747-8I, volgens Louis een 'dubbeldekker', al te wachten.
Aan de gate zit ook één of ander Braziliaans sportteam met een grote beker te wachten. We zijn nieuwsgierig en met een mengeling van Engels, Spaans en Portugees slagen we erin om een gesprek te voeren. Ze zijn derde geworden in een wereldkampioenschap waterpolo. Emiel en Louis mogen zelfs op de foto met de cup.

De vlucht vertrekt perfect op tijd, rond 22u, voor een kleine 11u. Een nachtvlucht dus, en nog voor we avondeten krijgen slaapt drie kwart van ons al.
Louis is net zoals thuis vroeg wakker maar het gekregen stickerboek houdt hem de rest van de vlucht bezig. Emiel slaapt tot het licht opnieuw aan gaat voor ontbijt. Zelf vond ik de reis erg vlot gaan, voor ik het wist werd de landing al ingezet...

Voor 5u 's ochtends landen we in Rio. Op dit vroege uur zijn er geen passagiers van andere vluchten en dus zijn we zo de grenscontrole door. Dat de foto's in de paspoorten van de kinderen ondertussen zo verouderd zijn dat er nog weinig gelijkenis is met hoe ze er nu uit zien levert ook hier geen problemen op.
We pikken de bagage op, kopen een ticketje aan vaste prijs voor de taxi (de metertaxi en de daaraan gelinkte pogingen tot afzetterij, laten we nog even aan ons voorbij gaan) en rijden de stad in. De zon komt ondertussen op, en onderweg vangen we de eerste glimp van het Christusbeeld op. Louis is wat ongerust want vanuit deze richting kan je z'n armen niet zien, maar snel daarna zien we het volledige beeld en kent ons enthouisiasme geen grenzen... we zijn echt in Rio!!

In het hotel, Mar Palace Copacabana, aangekomen mogen we onmiddellijk op onze kamer en moeten we niet wachten tot check-in tijd. Net wat we nodig hebben, we droppen onze bagage en gaan ineens een kijkje nemen op Copacabana beach, op amper een blok van ons hotel. Op dit vroege uur is het strand nog zo goed als verlaten, met uitzondering van enkele verkopers die kraampjes aan het opzetten zijn. We besluiten eerst te ontbijten en trekken daarna opnieuw naar het strand voor een voormiddag springen in de golven die echt gigantisch zijn, voetbal op het strand en spelen in het zand. We houden het na enkele uren bekeken om onze huid die de zon nog niet is gewoon, wat te sparen.

Na een lunch met boodjes en beleg van de supermarkt op de hoek gaan we voor een siesta. We winnen vandaag immers 5 uur en vrezen dat we anders het einde van de dag niet zullen halen. 

Na onze pauze wandelen we op de boulevard langs Copacabana. De jongens herkennen van in de Rio tekenfilms het voor Rio kenmerkende wit/zwart golvende plaveisel... Het is fijn wandelen hier, langs kraampjes, bars, (tot plezier van de jongens soms zeer schaars geklede) sportende Brazilianen, voetbal - en andere wedstrijden op het strand. We lopen helemaal tot aan het Forte de Copacabana, tussen de stranden Copa en Ipanema, en bezoeken het museum van de strijdkrachten. Het uitzicht op zowel de Corcovado met het Christusbeeld, het strand en de Suikerbroodberg is prachtig. We kunnen amper geloven dat we 24uur geleden nog op school/werk zaten en nu hier staan.

Ondertussen gaat de zon stilaan onder en we slenteren terug naar ons hotel. In elke reisgids of op elke site staat immers te lezen dat het niet verstandig is om na zonsondergang nog rond te lopen dus dat willen we vermijden (beetje lastig dat het hier al om halfzes donker is natuurlijk). We scoren voor de jongens nog Brazil voetbalshirts van Neymar, een belofte die thuis werd gemaakt en nu al is ingevuld.

Eten doen we in een 'kilo' restaurant: Je vult je bord, het wordt gewogen en je betaalt voor wat je hebt genomen. Een handig systeem, gezien je enkel neemt en betaalt voor wat je lekker vindt. Na het eten is er bij niemand van ons nog veel energie over en rond 20u gaat het licht in onze kamer uit.