Van ontdekkingsreizigers en Acarajé

We voelen ons hier helemaal thuis en slapen lekker uit, voor we aanschuiven voor een lekker ontbijt. Vers geperst fruitsap, sappige ananas, voor ons gebakken eitjes, hier kunnen we wel aan wennen.

De mannen spelen memory (nostalgie, één van de weinige zaken die ik me nog kan herinneren van vakanties lang geleden in Frankrijk) terwijl ik een berg vuile was klaar leg. Voor geen geld hoeven we hem zelf niet te doen, ook daar kan ik aan gewoon worden. De komende dagen zal de wasdraad hier volhangen met onze spullen...

We verkennen vandaag Barra, de wijk waarin onze Pousada gelegen is. Barra heeft een drukke waterkant, en al helemaal omdat het vandaag zondag is. We starten op het plein voor het Forte de Santo Antonio, het bekendste en oudste van 3 forten ter verdediging van de stad op het schiereiland, en wandelen langs de zee naar Forte Santa Maria en Forte São Diogo. Op het strand is al geen stoel meer vrij, maar dat houden we voor later vandaag. Er hangt een caraiebisch sfeertje, en de Afrikaanse oorsprong van de bevolking is duidelijk te merken.
Een beetje verder horen we muziek, en we botsen op een capoeira demonstratie. Ook capoeira, een mengeling van gevechtsport en dans, is afkomstig uit de slavenperiode.
Emiel heeft vooral interesse in het beachvoetbal dat wordt gespeeld. Hij zou graag mee willen doen, maar zal nog enkele jaren moeten oefenen voor dat kan (en denkt er over om hier een jaartje te komen wonen).

We wandelen terug naar het Forte de Santo Antonio, het fort met de vuurtoren, en kopen een kaartje voor het scheepsvaartmuseum. Eerst mogen we via een trapje naar boven, de vuurtoren op. Daar krijgen we een mooi uitzicht over de Baia de Todos os Santos (zo genoemd omdat Amerigo Vespucci hem op Allerheigen ontdekte). Emiel is geboeid door de verhalen over zowel Portugese als Nederlandse ontdekkingsreizigers die hier zaten. Hij heeft spijt dat die tijd al voorbij is, zo'n job lijkt hem ook wel wat.

De jongens eten een hamburger in een plaatselijke fastfood keten (dit is voorlopig het meest haalbare, de menu's in de restaurantjes zijn onbegrijpelijk - en dat terwijl we al twee weken een woordenboekje in onze reistas hebben zitten voor dergelijke gevallen maar het nooit op zak hebben) en wij gaan voor Acarajé, een soort deeg gevuld met groenten en garnalen, gekocht bij dames in typische Bahiaanse klederdracht in een kraampje op het plein. We weten niet exact wat we eten, maar het is lekker (en we zijn er achteraf niet ziek van geweest).

Het regent drie druppels, en zo is het strand zo goed als leeg wanneer wij ons installeren. Forten en boten met ontdekkingsreizigers worden gebouwd, de verhalen van daarnet zijn blijven hangen. Wanneer we terug gaan met twee kleine zandmonsters staat er het plein voor de vuurtoren nog meer volk dan gisteren. Louis en Emiel kijken ademloos naar de jongeren die met hun skateboards allerlei tricks uithalen. Ik heb zo'n vermoeden van wat er op het sinterklaas lijstje zal staan later dit jaar.

Zo is het alweer etenstijd en we beslissen gezamenlijk om een pizzeria op te zoeken. Louis die geen pizza lust (maar eigenlijk tot nu toe heeft geweigerd om zelfs maar te proeven) belooft zijn best te doen... We zijn in een iets sjiekere plaats terecht gekomen in een opgeknapt pakhuis. Onze dienster is van Argentinië en we kunnen bestellen in het Spaans, geen misverstanden vandaag dus. De jongens krijgen tijdens het wachten een balletje deeg dat ze zelf mogen kneden en waarmee ze figuurtjes mogen maken.
En zo is ons diner een succes. Ook Louis beslist dat hij vanaf nu wel pizza lust (en bovendien dat hij vanaf nu van alles eerst zal proeven voor hij zegt dat het niet lust... we zijn benieuwd!)