Pelourinho

Louis wordt wakker en vraagt of we pizza gaan eten... We houden het toch maar bij traditioneel ontbijt. Er wordt ons bezorgd gevraagd of we het misschien niet lekker vinden, en liever wat anders willen. Ze vinden blijkbaar dat we erg weinig eten, maar vergeten daarbij dat  de jongens nu eenmaal niet zoveel eten als een volwassene. Terwijl we ontbijten springen er kleine aapjes in de bomen op het binnenpleintje van de pousada, zo is het fijn wakker worden.

Ik krijg van het meisje aan de receptie de vraag waar ik Portugees heb geleerd, blijkbaar begint de aanpak om Spaans met een Portugees accent te spreken te werken :).

We gaan een ander deel van Salvador, het oude stadscentrum, ontdekken. Op aanraden van het personeel van de pousada nemen we de taxi en niet de bus. De chauffeur zet ons af op het plein bij de boveningang van de Elevador Lacerda, de lift die de boven- en benedenstad met elkaar verbindt. De lift werd in 1930 gebouwd en was in die tijd hypermodern. Vanop het plein hebben we een mooi uitzicht op de benedenstad, de oude haven en de baai.
We lopen verder naar het volgende pleintje, Praca da Sé. Dit was het oude hart van de stad, en nu een gezellig deels autovrij pleint met een grote fontein. Onze tocht gaat verder van het ene plein naar het andere, over met kasseien aangelegde straatjes. De huizen erlangs zijn in pasteltinten geschilderd.

Emiel en Louis tonen niet veel interesse voor de oude koloniale gebouwen en de talloze kerken die er op wijzen dat Salvador lang geleden één van de belangrijkste steden in Zuid-Amerika was. Hun aandacht gaat naar straatverkopers, bandjes die samba en bossa nova spelen, en de vele straatkatten en -honden. 
Wanneer we op het plein voor de uitbundig versierde São Franzisco kerk staan begint het te regenen, dus we vluchten het aangrenzende klooster binnen voor een bezoekje. De jongens vragen zich af waarom Sinterklaas niet tussen de heiligen staan, en vinden de Christusbeelden met bloedende wonden maar eng. We bezichtigen ook de kerk, die niet toegankelijk was voor slaven. Zij konden de mis bijwonen in kale ruimtes naast de kerk.

Terug buiten schijnt de zon alweer, en we lopen verder naar de Pelourinho, het hart van het oude centrum. Dit was vroeger een arme en onveilige volksbuurt, maar is met hulp van UNESCO helemaal opgeknapt. Er zijn nu restaurantjes en winkeltjes gevestigd en overdag is de buurt vrij veilig. Jammer genoeg is de oorspronkelijke bevolking verbannen naar de favela's aan de rand van de stad.
We horen voor het eerst in bijna drie weken 'Vlaams' spreken wanneer we een gezin met kinderen passeren. Vooral Emiel is opgetogen, hij zou zich hier graag beter verstaanbaar kunnen maken... Zowel hij als Louis vragen regelmatig om woorden te vertalen in het Engels of het Portugees.

De kinderen hebben hun voetbaltruitjes aan en die zijn telkens weer een aanleiding om ons na te roepen. Door Messi en Neymar is het ijs telkens snel gebroken...

We gaan op zoek naar lunch en met behulp van ons woordenboekje en wat we ondertussen al hebben geleerd aan voedingstermen in het Portugees lukt het ons nu prima om een smakelijke maaltijd te bestellen. Lekker gegrilde kip en rundsvlees, en een overvloed aan bijgerechtjes belanden op onze tafel. En dat voor geen geld!
Tot groot plezier van Emiel en Loui zijn de wanden van het restaurant (tot in het toilet toe) versierd met naakte dames. Of dat de eetlust bevordert laat ik maar in het midden...

We lopen terug naar de lift en nemen deze voor 5 eurocent naar beneden. Aan het plein daar bevindt zich de Mercado Modelo, een overdekte markt met de typische kraampjes met bedrukte T-shirts, muziekinstrumenten en zoveel meer. Na een kort rondje door de markt houden we een taxi aan die ons terug brengt naar Barra.

Daar aangekomen is het tijd voor ons dagelijkse strandbezoekje. Emiel verklaart dat hij dacht dat in Brazilië alle dames strings zouden dragen en dat hij opgelucht is dat dat toch niet het geval is.

De mannen vertrekken richting douche en ik zoek een supermarkt waar ik brood en beleg kan kopen. Nu we een klein terrasje hebben profiteren we ervan om eens 'thuis' buiten te eten.
En al is het maar heel even, het is leuk om een kwartiertje alleen onderweg te zijn in een vreemde stad...