Waterglijbaan

We ontbijten buiten in de tuin, en eten ondertussen net als de Brazilianen bergen fruit en lokale hapjes zoals kaasbolletjes, tapiocapannenkoeken, quiches met kip (mama, dat smaakt naar vol-au-vent) en worstebroodjes... Nog voor er een schotel leeg is verschijnen er alweer andere met meer lekkers.

Vandaag houden we het bij een relatief gemakkelijke en korte wandeling. Het heeft even geduurd, maar onze wandelschoenen zijn perfect op tijd droog geraakt na onze regendag aan de Iguacu watervallen in Argentinië. 
Onze tocht begint aan onze pousada. We stappen door een waterkanaal dat door slaven werd aangelegd en gebruikt werd door diamantzoekers. Eerst gaat het naar beneden, dan stijl omhoog maar algauw volgen we een vlak pad van een drietal kilometer lang. De jongens doen het prima, ook Louis die niet echt fan is van stappen. We lopen door een bosachtig gebied tot aan de Ribeirão do Meio. Ons doel is een soort waterglijbaan, op een rotsplaat, die uitkomt in een natuurlijke pool gevormd door de rivier. Vandaag is het er rustig, er zijn nog een handvol andere wandelaars, maar in het weekend is dit een favoriete zwemplek voor de locals.

Het water van de rivier is zwart, door organisch afbraakmateriaal van dierlijke en plantaardige oorsprong. Emiel, Louis en ik zoeken afkoeling in het water. Het is best een gek gevoel om in dat donkere water te zwemmen, je ziet echt niets onder je en hebt geen idee van de diepte.
We kijken toe hoe anderen van de glijbaan gaan, maar het ziet er hobbeliger, pijnlijker en gevaarlijker uit dan plezierig... En dat terwijl ik al foto's zag van mensen die er rechtstaand af gingen.
We genieten nog even in de zon, terwijl de jongens op de rotsen klimmen en hagedissen proberen te volgen. Het zwembad van de pousade lonkt en we starten de terugtocht. Een klein uur later spoelen we het zweet en het stof van ons af in helderder water dan daarnet.

Het is alweer na de middag en we rijden naar het centrum. Daar kiezen we voor een kilorestaurant, daar is altijd wel iets lekkers te vinden voor iedereen. Er komt een gezin binnen met twee kleine meisjes en dan volgt een herkenbaar tafereel. Er wordt in de potten gekeken, de meisjes vinden het maar niets (ik kan me zo voorstellen dat ze pizza of hamburger vragen), ze gaan weer buiten en komen na een tijdje opnieuw binnen... om dan waarschijnlijk enkel rijst en kip op de borden van de kinderen te scheppen. 
Het doet me realiseren dat hoewel we (buiten een enkel jaar) ver zijn blijven reizen en het nooit een opgave is geweest, het wel elk jaar gemakkelijker wordt. De jongens zijn zelfstandiger, kunnen al eens zelf een flesje water kopen of een caipirinha gaan halen voor de mama :), en we hoeven niet meer te sleuren met rugdragers en pampers... Ze doen ook al eens zelf een voorstel voor een activiteit, gedaan met mijn alleenrecht.

Wanneer we langs de rivier lopen begint het te regenen. We kunnen gelukkig schuilen in het stalletje van een meisje dat juwelen verkoopt want al gauw begint het te gieten en staan de straten blank. Emiel en Louis vinden al dat water spectaculair. Het blijft maar regenen, we verlaten onze schuilplaats en rijden terug naar de Pousada. Nat zijn we nu toch, dus we gaan maar weer zwemmen. Ook nadat de zon onder is en en de tuin en het zwembad sprookjesachtig verlicht zijn blijven we in het water.